Zaterdag 16 september.
19 september 2017 - Bergen op Zoom, Nederland
De reis.
Wat me verwonderde is dat ik heel goed geslapen heb. Normaal als ik moet gaan werken de volgende dag lig ik al een halve dag wakker. Maar nu dus niet. Alle laatste spulletjes nog gepakt. Wat gegeten en gedronken. Peet ging de auto ff halen dan kon de koffer er meteen in. Oké op weg naar het station. De trein was er vrij snel dus heel gauw afscheid van Peet genomen en weg was ik. Even voelde ik de tranen komen maar ik heb ze weg gedrukt. Pppfff even was ik rustig maar dat duurde niet lang. Peet appte dat ik de selfiestick vergeten was. Die hadden we van de week nog gekocht omdat we pas nieuwe telefoons hebben en die oude selfiestick paste daar niet op. Ik dacht oh fijn kan Ik daar nog naar op zoek op Schiphol. Meteen dacht ik volgens mij heb ik ook mijn lader vergeten van mijn telefoon.
Maar dat wist ik niet zeker, ik vroeg Peet of hij wilde kijken maar hij zei dat hij er niet meer lag. Meteen ging ik weer denken straks mis ik de aansluiting of ik stap in de verkeerde trein. Dus nog eens op 9292ov gekeken. Welk perron ik moest zijn . Ik dacht ik maak er een foto van. Even later keek ik nog eens naar die foto toen dacht ik hè. Dat klopt niet er stond een ander perron. Paniek. Ach stommert. Ik had de verkeerde tijd gefotografeerd. Ik nog eens terug kijken op 9292ov. Ja het klopte wel ik had 15 minuten om over te stappen dus tijd zat. De trein stopte in Rotterdam ik eruit. Meteen als een gek naar daar andere perron roltrap af roltrap op, en daar stond tie al. Ik dacht nog hè dat kan toch niet zo snel. Maar op het bordje stond de juiste trein. Ik durfde geen sigaretje te roken. Hop meteen meteen de trein in. Ik dacht ik probeer maar gewoon op een bankje te gaan zitten dat had ik in de eerste trein niet gedaan omdat ik dan een trapje op of af moest, dus ben ik in de tussentuimte gaan zitten. Bij deze trein hoefde dat niet. Een hoop gestuntel want mijn koffer heeft maar twee wielen dus ik moest hem dragen. Dat lukte voor geen meter. Veel te zwaar. Normaal neemt Peet de zwaarste koffer. Ik ben maar meteen bij het tweede bankje gaan zitten omdat ik niet verder kwam. Toen stond die koffer midden in het gangpad. Maar omdat er zoveel mensen instapte kon ik hem niet verzetten. Dus iedereen moest erover heen klimmen. Toen iedereen was gaan zitten wilde ik de koffer tussen de bankjes inschuiven maar dat lukte niet. Te breed. Ach laat maar staan dan. Het was toch een intercity. Stopte nergens alleen op Schiphol. Voelde me toen al zo alleen. Ik kon die koffer niet eens tillen. Oké bij Schiphol als eerste eruit dan had ik wat tijd om die koffer eruit te schuiven. Pppfff dat was goed gegaan. Ik had ruim te tijd dus eerst plassen. Oké normaal blijft Peet bij de koffers maar dat ging nu niet. Dan de koffer maar mee het toilet in. Zie je het voor je. Halsbrekende toeren om over die koffer te stappen in het toilet en ik kon nog net gaan zitten. Toen er weer uit. Ik deed de deur open maar er wou meteen iemand in. Ik weer schuifel schuifel die koffer eruit geduwd. Ppff. Zo en nu naar buiten eerst een sigaretje. Ik kwam weer wat tot rust. Na het sigaretje een cappuccino besteld en een broodje gekocht voor in het vliegtuig. Ik hou niet zo van vliegtuig voer. Netjes ingepakt in de tas. Op zoek naar een selfiestick. Van winkel naar winkel wat een gesjouw met die koffer. Was bek af. Geen selfiestick. Ja van die simpele. Maar onze telefoon heeft van die ronde zijkanten dus die vliegt meteen uit zo'n normale stick. Ik kreeg het ineens weer heel benauwd. Straks duurt het bij de douane weer heel lang ik ga maar gauw door. Ik keek op mijn ticket daar stond niks van waar ik moest zijn. Oh ja Peet kijkt altijd op die borden oke bij 23/24 moest ik zijn. Nou daar was het helemaal niet druk. Nee natuurlijk niet het was nog veel te vroeg. Maar er stond wel iemand die me verwees naar een selfservice om je koffer in te checken. Ik had hiervan iets gehoord van Philicia. Ik vroeg nog, dat wijst zichzelf uit. Ja mevrouw goed lezen op het scherm. Oké goed lezen. Ticket scannen oke dat snap ik. Toen kwam er zijn label uit om aan je koffer te plakken. Toen vroeg het apparaat, zit de label op de koffer. En ik drukte JA. Toen zag ik aan het einde van die kleine barcodes. Ik dacht oh jee die hadden eraf gemoeten natuurlijk dus ik wilde die eraf halen maar meteen ging er één deurtje dicht en weg was mijn koffer. Zat er bijna met mijn vingers tussen. Maar gelijk viel er een klein labeltje in het bakje naast het scherm er stond op GOED BEWAREN. Oké dat was het labeltje wat ik eraf wilde halen. Voor het geval dat je je koffer kwijt raakt. Ppfff weer iets goed gegaan. Op naar de douane met een omweg weliswaar. Maar ben er gekomen. Daar stond een rij zoals bij de Efteling van die slinger rijen. Ellenlang. Ik bij dat ik toch maar doorgelopen was. Een mevrouw die voor me stond sprak één van die mensen aan die het "verkeer" aan het regelen was. Of ze voor haar een uitzondering konden maken want gaat vlucht naar new york zou zo vertrekken. Hij overlegde even met iemand die zei. Nee dan pakt ze de volgende vlucht maar. Zo lekker dan. Kost niks ff een volgende vlucht naar new york pakken. Ik liep heel de tijd al met mijn papieren in míjn hand. Ik dacht ik stop ze ff terug wacht anders laat ik straks mijn ID hier vallen en dan zijn we nog veder van huis. Zonder na te denken waar ik het stopte duwde ik mijn ID in een piepklein vakje naast mijn gewone rits vakje. Ineens ging de rij heel snel een werden de rij opgesplitst in vieren. Ik werd naar rij twee gedirigeerd. Dus ik wilde snel mijn papieren pakken die had ik snel maar mijn ID waar was dat kreng. Ik dacht dus dat ik dat ding in dat rits vakje had gestopt. Paniek. Ik op mijn knieën want zoeken in een rugzak gaat niet zo makkelijk en er was ook weinig licht. Er kwam meteen een mevrouw die zei dat ik naar rij twee moest en hier niet op de grond kon blijven zitten. Pppfff mens dat weet ik ook wel, zout op dacht ik. Oh gelukkig ineens zag ik hem zitten. Hup door. Riem uit, vest en jas uit. Ik had nog een flesje ontsmettings middel in mijn tas, dat moest in een doorzichtig plastic zakje. Klinkklare onzin. Ik wordt altijd zo sjacherijnig van dit soort flauwekul. Oké telefoon uit mijn tas en door dat apparaat. Armen omhoog gefouilleerd zoals gewoonlijk. Ze moeten mij altijd hebben. Alles weer inpakken, riem, vest en jas aan. Komt er een meneer achter mij aan mevrouw uw telefoon. OMG tis goed dat Peet dit allemaal niet ziet. Wat een kluns ben ik toch. In de rij bij de douane sta ik bij die automatische scan zie ik ineens dat je daar niet doorheen kan met een ID. Had ik nou maar naar Peet geluisterd en ook mijn paspoort meegenomen. Deze rij was natuurlijk veel langer en het duurde veel langer. Laatste x met ID op reis dus. Hè hè eindelijk was ik door dit drama heen. Op naar gate 22 ik dacht dan kan ik onderweg nog wel naar een selfiestick kijken maar toen zag ik op het bord dat het 20 minuten lopen was. Ik had geen zin om weer min telefoon uit mijn tas te gaan grabbelen dus dan maar meteen door. Een selfiestick vind ik in Turkije wel een anders maar niet. Watch your step , watch your step. Ja ja ik weet het. Uit mijn ooghoek zag ik ineens smoking room. Oké nog gauw een sigaretje. Half sigaretje en door. Kom ik bij de gate staat er Rhodos op. Ik denk hè ben ik nou gek máár meteen veranderde het bord in Izmir. Oké dan is de tussenlanding dus niet Istanbul maar Rhodos. Ook prima, beter zelfs. Als we eruit moeten loop ik liever even op rhodos rond dan op Istanbul. Ik keek op mijn telefoon nog ruim een half uur voor we konden boarden. Oké plassen, dat was gelukkig aan de overkant. Hopen dat ik niet in het vliegtuig moet, want ik zit aan het raam met twee mensen naast me. Mijn broodje opgegeten. Zo we konden erin. Ik was zo moe van alles dat ik al sliep voor we van de grond af waren. Ik werd wakker van de motoren maar viel meteen daarna weer in slaao. Zal wel van de spanning geweest zijn. Ik heb bijna de hele weg geslapen. Ik werd wakker toen de landing werd ingezet voor Rhodos. Met een uurtje was iedereen erin en eruit en was het nog een half uurtje vliegen naar Izmir. Dat ging voorspoedig. Toen weer het douane drama maar dat ging gelukkig sneller dan in Nederland. Ik had heel de tijd mensen in de gaten gehouden die naast me in het vliegtuig zaten want zij waren ook van Tui. Dus ik dacht die moeten naar hetzelfde busje. Ik erachter aan. Bij de koffer band zag ik mijn koffer meteen maar hij lag boven een andere koffer. Ik wilde hem erover heen tillen maar dat lukte natuurlijk niet veel te zwaar. Deze koffer riep een vriendelijke meneer. Hij haalde met een grote zwaai mijn koffer van de band. Dank je wel lieve meneer. Mis Peet. Ik keek om maar mijn mensen waren nergens te bekennen. Dan maar zelf zoeken. Meestal is dat niet zo moeilijk maar het was zo verschrikkelijk druk op het vliegveld. Blijkbaar was er net een vlucht geland met mensen die naar Mekka geweest waren. Dat hoorde ik later. Die werden met veel gejoel en applaus binnengehaald. Nergens geen Tui te bekennen. Ik dacht dan maar naar buiten. Maar daar was het nog een grotere chaos. Allemaal taxi's en busjes en mensen. Hey daar zijn mijn mensen weer. Ik vroeg of ze ook Tui zochten maar zij hadden een privé rit geregeld met een gewone auto anders deed je er drie kwartier tot een uur langer over. Ik moest maar eens terug naar binnen gaan maar dat mocht niet. Ppfff en nu. Inmiddels was het aarde donker geworden. Toen zei er iemand er is nog een uitgang was aan de andere kant daar staan ook mensen van reis bureaus. Oké ik met die koffer daarheen gesjouwd. Daar stond van alles maar geen Tui. Ik dacht oke neckermann dan maar. Die stuurde me terug naar de eerdere uitgang, bruggetje over een dan naar de linkse kant. Bruggetje was heel steil mijn tong hing inmiddels op mijn hielen. Ah daar zag ik iets blauws jaaaa Tui. Wat was ik blij. Ik werd naar een busje gedirigeerd en daar was alleen nog maar een chauffeur. Ik vroeg hem of ik nog even mocht roken. Ja hoor want er moeten er nog vier komen. Oh gelukkig ben ik niet de enige die het niet konden vinden. Vrij snel kwamen de heren aangelopen. Drie nederlanders en één Nederlandse Turk. Hij ging de Nederlandse mannen meteen over halen met de taxi te gaan dat was veel sneller. Waar had ik dat vandaag meer gehoord. Even overwoog ik om met de mannen mee te gaan. Nee Ank dat is niet verstandig. Zo snel als ze gekomen waren zo snel waren ze weer weg. De chauffeur was ook even weggelopen en toen hij terug kwam vroeg hij mij waar die andere waren. Ik verteld dat ze met de taxi waren gegaan. Daar was hij niet blij mee. Even overlegd met de dames. Zij hebben nog geprobeerd om mij in een andere bus van een andere organisatie te stoppen maar die zat vol. Dus de dames zeiden rijden maar. Dus zat ik alleen in het busje. Eerlijk gezegd vond ik het wel lekker rustig. De chauffeur reed heel rustig dus dat was fijn. Met een dik uur stonden we voor het hotel. Dus die verhalen dat het zo lang zou duren die klopten niet helemaal. Misschien als je 40 man weg moet brengen. Eindelijk ik was er. Naar mijn kamer. Geen eten meer ik had geen honger en wilde kusadasi ook niet in het donker verkennen. Koffer open, alles netjes uitgepakt. En waar ik al bang voor was geen lader. Na wat appjes en uitleg meteen mijn telefoon uitgezet. Het was een heel vreemd moment ineens. Zo daar zit je dan moederziel alleen in een stad die je amper kent. Ik dacht niet toegeven aan dit gevoel. Ga meteen slapen morgen weer een dag.
Wat me verwonderde is dat ik heel goed geslapen heb. Normaal als ik moet gaan werken de volgende dag lig ik al een halve dag wakker. Maar nu dus niet. Alle laatste spulletjes nog gepakt. Wat gegeten en gedronken. Peet ging de auto ff halen dan kon de koffer er meteen in. Oké op weg naar het station. De trein was er vrij snel dus heel gauw afscheid van Peet genomen en weg was ik. Even voelde ik de tranen komen maar ik heb ze weg gedrukt. Pppfff even was ik rustig maar dat duurde niet lang. Peet appte dat ik de selfiestick vergeten was. Die hadden we van de week nog gekocht omdat we pas nieuwe telefoons hebben en die oude selfiestick paste daar niet op. Ik dacht oh fijn kan Ik daar nog naar op zoek op Schiphol. Meteen dacht ik volgens mij heb ik ook mijn lader vergeten van mijn telefoon.
Maar dat wist ik niet zeker, ik vroeg Peet of hij wilde kijken maar hij zei dat hij er niet meer lag. Meteen ging ik weer denken straks mis ik de aansluiting of ik stap in de verkeerde trein. Dus nog eens op 9292ov gekeken. Welk perron ik moest zijn . Ik dacht ik maak er een foto van. Even later keek ik nog eens naar die foto toen dacht ik hè. Dat klopt niet er stond een ander perron. Paniek. Ach stommert. Ik had de verkeerde tijd gefotografeerd. Ik nog eens terug kijken op 9292ov. Ja het klopte wel ik had 15 minuten om over te stappen dus tijd zat. De trein stopte in Rotterdam ik eruit. Meteen als een gek naar daar andere perron roltrap af roltrap op, en daar stond tie al. Ik dacht nog hè dat kan toch niet zo snel. Maar op het bordje stond de juiste trein. Ik durfde geen sigaretje te roken. Hop meteen meteen de trein in. Ik dacht ik probeer maar gewoon op een bankje te gaan zitten dat had ik in de eerste trein niet gedaan omdat ik dan een trapje op of af moest, dus ben ik in de tussentuimte gaan zitten. Bij deze trein hoefde dat niet. Een hoop gestuntel want mijn koffer heeft maar twee wielen dus ik moest hem dragen. Dat lukte voor geen meter. Veel te zwaar. Normaal neemt Peet de zwaarste koffer. Ik ben maar meteen bij het tweede bankje gaan zitten omdat ik niet verder kwam. Toen stond die koffer midden in het gangpad. Maar omdat er zoveel mensen instapte kon ik hem niet verzetten. Dus iedereen moest erover heen klimmen. Toen iedereen was gaan zitten wilde ik de koffer tussen de bankjes inschuiven maar dat lukte niet. Te breed. Ach laat maar staan dan. Het was toch een intercity. Stopte nergens alleen op Schiphol. Voelde me toen al zo alleen. Ik kon die koffer niet eens tillen. Oké bij Schiphol als eerste eruit dan had ik wat tijd om die koffer eruit te schuiven. Pppfff dat was goed gegaan. Ik had ruim te tijd dus eerst plassen. Oké normaal blijft Peet bij de koffers maar dat ging nu niet. Dan de koffer maar mee het toilet in. Zie je het voor je. Halsbrekende toeren om over die koffer te stappen in het toilet en ik kon nog net gaan zitten. Toen er weer uit. Ik deed de deur open maar er wou meteen iemand in. Ik weer schuifel schuifel die koffer eruit geduwd. Ppff. Zo en nu naar buiten eerst een sigaretje. Ik kwam weer wat tot rust. Na het sigaretje een cappuccino besteld en een broodje gekocht voor in het vliegtuig. Ik hou niet zo van vliegtuig voer. Netjes ingepakt in de tas. Op zoek naar een selfiestick. Van winkel naar winkel wat een gesjouw met die koffer. Was bek af. Geen selfiestick. Ja van die simpele. Maar onze telefoon heeft van die ronde zijkanten dus die vliegt meteen uit zo'n normale stick. Ik kreeg het ineens weer heel benauwd. Straks duurt het bij de douane weer heel lang ik ga maar gauw door. Ik keek op mijn ticket daar stond niks van waar ik moest zijn. Oh ja Peet kijkt altijd op die borden oke bij 23/24 moest ik zijn. Nou daar was het helemaal niet druk. Nee natuurlijk niet het was nog veel te vroeg. Maar er stond wel iemand die me verwees naar een selfservice om je koffer in te checken. Ik had hiervan iets gehoord van Philicia. Ik vroeg nog, dat wijst zichzelf uit. Ja mevrouw goed lezen op het scherm. Oké goed lezen. Ticket scannen oke dat snap ik. Toen kwam er zijn label uit om aan je koffer te plakken. Toen vroeg het apparaat, zit de label op de koffer. En ik drukte JA. Toen zag ik aan het einde van die kleine barcodes. Ik dacht oh jee die hadden eraf gemoeten natuurlijk dus ik wilde die eraf halen maar meteen ging er één deurtje dicht en weg was mijn koffer. Zat er bijna met mijn vingers tussen. Maar gelijk viel er een klein labeltje in het bakje naast het scherm er stond op GOED BEWAREN. Oké dat was het labeltje wat ik eraf wilde halen. Voor het geval dat je je koffer kwijt raakt. Ppfff weer iets goed gegaan. Op naar de douane met een omweg weliswaar. Maar ben er gekomen. Daar stond een rij zoals bij de Efteling van die slinger rijen. Ellenlang. Ik bij dat ik toch maar doorgelopen was. Een mevrouw die voor me stond sprak één van die mensen aan die het "verkeer" aan het regelen was. Of ze voor haar een uitzondering konden maken want gaat vlucht naar new york zou zo vertrekken. Hij overlegde even met iemand die zei. Nee dan pakt ze de volgende vlucht maar. Zo lekker dan. Kost niks ff een volgende vlucht naar new york pakken. Ik liep heel de tijd al met mijn papieren in míjn hand. Ik dacht ik stop ze ff terug wacht anders laat ik straks mijn ID hier vallen en dan zijn we nog veder van huis. Zonder na te denken waar ik het stopte duwde ik mijn ID in een piepklein vakje naast mijn gewone rits vakje. Ineens ging de rij heel snel een werden de rij opgesplitst in vieren. Ik werd naar rij twee gedirigeerd. Dus ik wilde snel mijn papieren pakken die had ik snel maar mijn ID waar was dat kreng. Ik dacht dus dat ik dat ding in dat rits vakje had gestopt. Paniek. Ik op mijn knieën want zoeken in een rugzak gaat niet zo makkelijk en er was ook weinig licht. Er kwam meteen een mevrouw die zei dat ik naar rij twee moest en hier niet op de grond kon blijven zitten. Pppfff mens dat weet ik ook wel, zout op dacht ik. Oh gelukkig ineens zag ik hem zitten. Hup door. Riem uit, vest en jas uit. Ik had nog een flesje ontsmettings middel in mijn tas, dat moest in een doorzichtig plastic zakje. Klinkklare onzin. Ik wordt altijd zo sjacherijnig van dit soort flauwekul. Oké telefoon uit mijn tas en door dat apparaat. Armen omhoog gefouilleerd zoals gewoonlijk. Ze moeten mij altijd hebben. Alles weer inpakken, riem, vest en jas aan. Komt er een meneer achter mij aan mevrouw uw telefoon. OMG tis goed dat Peet dit allemaal niet ziet. Wat een kluns ben ik toch. In de rij bij de douane sta ik bij die automatische scan zie ik ineens dat je daar niet doorheen kan met een ID. Had ik nou maar naar Peet geluisterd en ook mijn paspoort meegenomen. Deze rij was natuurlijk veel langer en het duurde veel langer. Laatste x met ID op reis dus. Hè hè eindelijk was ik door dit drama heen. Op naar gate 22 ik dacht dan kan ik onderweg nog wel naar een selfiestick kijken maar toen zag ik op het bord dat het 20 minuten lopen was. Ik had geen zin om weer min telefoon uit mijn tas te gaan grabbelen dus dan maar meteen door. Een selfiestick vind ik in Turkije wel een anders maar niet. Watch your step , watch your step. Ja ja ik weet het. Uit mijn ooghoek zag ik ineens smoking room. Oké nog gauw een sigaretje. Half sigaretje en door. Kom ik bij de gate staat er Rhodos op. Ik denk hè ben ik nou gek máár meteen veranderde het bord in Izmir. Oké dan is de tussenlanding dus niet Istanbul maar Rhodos. Ook prima, beter zelfs. Als we eruit moeten loop ik liever even op rhodos rond dan op Istanbul. Ik keek op mijn telefoon nog ruim een half uur voor we konden boarden. Oké plassen, dat was gelukkig aan de overkant. Hopen dat ik niet in het vliegtuig moet, want ik zit aan het raam met twee mensen naast me. Mijn broodje opgegeten. Zo we konden erin. Ik was zo moe van alles dat ik al sliep voor we van de grond af waren. Ik werd wakker van de motoren maar viel meteen daarna weer in slaao. Zal wel van de spanning geweest zijn. Ik heb bijna de hele weg geslapen. Ik werd wakker toen de landing werd ingezet voor Rhodos. Met een uurtje was iedereen erin en eruit en was het nog een half uurtje vliegen naar Izmir. Dat ging voorspoedig. Toen weer het douane drama maar dat ging gelukkig sneller dan in Nederland. Ik had heel de tijd mensen in de gaten gehouden die naast me in het vliegtuig zaten want zij waren ook van Tui. Dus ik dacht die moeten naar hetzelfde busje. Ik erachter aan. Bij de koffer band zag ik mijn koffer meteen maar hij lag boven een andere koffer. Ik wilde hem erover heen tillen maar dat lukte natuurlijk niet veel te zwaar. Deze koffer riep een vriendelijke meneer. Hij haalde met een grote zwaai mijn koffer van de band. Dank je wel lieve meneer. Mis Peet. Ik keek om maar mijn mensen waren nergens te bekennen. Dan maar zelf zoeken. Meestal is dat niet zo moeilijk maar het was zo verschrikkelijk druk op het vliegveld. Blijkbaar was er net een vlucht geland met mensen die naar Mekka geweest waren. Dat hoorde ik later. Die werden met veel gejoel en applaus binnengehaald. Nergens geen Tui te bekennen. Ik dacht dan maar naar buiten. Maar daar was het nog een grotere chaos. Allemaal taxi's en busjes en mensen. Hey daar zijn mijn mensen weer. Ik vroeg of ze ook Tui zochten maar zij hadden een privé rit geregeld met een gewone auto anders deed je er drie kwartier tot een uur langer over. Ik moest maar eens terug naar binnen gaan maar dat mocht niet. Ppfff en nu. Inmiddels was het aarde donker geworden. Toen zei er iemand er is nog een uitgang was aan de andere kant daar staan ook mensen van reis bureaus. Oké ik met die koffer daarheen gesjouwd. Daar stond van alles maar geen Tui. Ik dacht oke neckermann dan maar. Die stuurde me terug naar de eerdere uitgang, bruggetje over een dan naar de linkse kant. Bruggetje was heel steil mijn tong hing inmiddels op mijn hielen. Ah daar zag ik iets blauws jaaaa Tui. Wat was ik blij. Ik werd naar een busje gedirigeerd en daar was alleen nog maar een chauffeur. Ik vroeg hem of ik nog even mocht roken. Ja hoor want er moeten er nog vier komen. Oh gelukkig ben ik niet de enige die het niet konden vinden. Vrij snel kwamen de heren aangelopen. Drie nederlanders en één Nederlandse Turk. Hij ging de Nederlandse mannen meteen over halen met de taxi te gaan dat was veel sneller. Waar had ik dat vandaag meer gehoord. Even overwoog ik om met de mannen mee te gaan. Nee Ank dat is niet verstandig. Zo snel als ze gekomen waren zo snel waren ze weer weg. De chauffeur was ook even weggelopen en toen hij terug kwam vroeg hij mij waar die andere waren. Ik verteld dat ze met de taxi waren gegaan. Daar was hij niet blij mee. Even overlegd met de dames. Zij hebben nog geprobeerd om mij in een andere bus van een andere organisatie te stoppen maar die zat vol. Dus de dames zeiden rijden maar. Dus zat ik alleen in het busje. Eerlijk gezegd vond ik het wel lekker rustig. De chauffeur reed heel rustig dus dat was fijn. Met een dik uur stonden we voor het hotel. Dus die verhalen dat het zo lang zou duren die klopten niet helemaal. Misschien als je 40 man weg moet brengen. Eindelijk ik was er. Naar mijn kamer. Geen eten meer ik had geen honger en wilde kusadasi ook niet in het donker verkennen. Koffer open, alles netjes uitgepakt. En waar ik al bang voor was geen lader. Na wat appjes en uitleg meteen mijn telefoon uitgezet. Het was een heel vreemd moment ineens. Zo daar zit je dan moederziel alleen in een stad die je amper kent. Ik dacht niet toegeven aan dit gevoel. Ga meteen slapen morgen weer een dag.
