Donderdag 28 september.

Vandaag dacht ik dus dat ik naar Sirince zou gaan maar omdat het busje 20 minuten te laat was ben ik tui maar gaan appen. Zij zei ik ga het uitzoeken. Appt ze naderhand terug maar Sirince is morgen pas. Oh oke fijn dat ik dat ook weet. Nou ja maakt niet uit ga ik toch weer die berg op. Wil dat toch doen en nu is het nog niet zo warm. Ik ben niet meer het trapje opgegaan maar die weg omhoog. Pppfff daar kwam ik halverwege van terug. Een trapje loopt toch beter dan zo'n schuine weg. En hij was echt schuin. Ik boelde mijn kuiten allemaal trekken. Er stond een oude man aan de kant van de weg. Die keek mij zo eens aan van wat komt die hier nou doen. Ik moest halverwege gewoon even uitrusten zo stijl. Toen ik bovenaan de weg kwam keek ik om de hoek. Ja hoor nog verder omhoog natuurlijk. Dit was weer een stuk waar geen auto's konden rijden want er zaten af en toe kleine trapjes tussen. Ik liep zo langs die huisjes wat een armoede hier zeg. Die huisjes waren zo klein en daar wonen ze met een heel gezin in. Bij ons zijn onze schuurtjes nog groter en alles oud en kapot. Die mensen heb een echt niks hier. Zitten soms niet eens ramen in de kozijnen. Kwam nog een klein meisje naar buiten op haar blote voetjes. Beetje smoezelig. Het leek wel zijn zigeuner kind wat je op tv wel eens ziet. Ze schrok van mij en rende meteen weer terug het huisje in. Even verderop zat een oud vrouwtje op de grond voor haar huisje volgens mij was ze boontjes aan het doppen ofzo. Dat leek tenminste zo. Het vrouwtje lachte lief tegen mij ik lachte maar terug. Opeens kon ik niet meer verder het was gewoon doodlopend ikke weer terug de andere kant op. Vrouwtje zal wel gedacht hebben daar is ze weer. Daarom lachte ze omdat ik een doodlopend weggetje inliep. Toen zag ik weer trapjes maar ook weer erg hoog. Ik denk ik kan wel zo'n trapje opgaan maar als dat weer doodlopend is kan ik weer helemaal terug. Opeens dacht ik als je nou wat ouder wordt en je kunt niet goed meer uit de voeten. Dan zit je daar op die berg. Kom je er nooit meer vanaf. T'is te hopen dat er dan iemand boodschappen voor je haalt. Alhoewel ik wel een piepklein supermarktje heb gezien. Bah moet er niet aan denken. Maargoed ik dacht er moeten toch ook auto's naar toe kunnen naar dat park. Er moet toch opgeruimd worden enzo. Dus ik dacht ik blijf gewoon op de weg waar auto's kunnen rijden. Hoewel ik het gevoel had dat ik de verkeerde kant opliep, liep ik toch door. Ik kwam weer bovenaan een berg en daar liep je een grote open plek op. Uit de wijk met kleine huisjes dus en toen zag ik bomen, oke zou dat het zijn. Er was een hek maar dat stond open. Ik zag een man een vrouw met een klein kind in het bos lopen achter het hek. Oké als ik hier niet mag komen dan zeggen ze dat wel. Ik zag de vrouw naar me kijken en praten met die man. Hij keek even naar me en liep door. Oh dan zal het wel oké zijn dat ik hier loop. Nog verder moest ik naar boven lopen. Het zweet liep onderhand van mijn rug. Mijn haar was helemaal nat. Maar ik heb het gehaald. Ik was op de goede plek. Ik zag het beeld van ataturk staan. En dat kon je vanuit heel Kusadasi zien staan op de berg en nu stond ik er naast. Wauw dat uitzicht prachtig. Ik heb eerst foto's gemaakt en panorama foto's. Maar dan zag je aan de andere kant toch ook weer het trieste beeld van dat armoedig wijkje. Zo van bovenaf zag het er nog erger uit. Ik heb al aardig wat armoede gezien maar wennen doe je er nooit aan. Wat ik nou nooit snap is als mensen arm zijn dat ze er dan ook altijd zo'n puinhoop van maken. Je hoeft toch niet vies te zijn als je arm bent. Maar ik zal het wel niet begrijpen. Ik heb daar boven even wat gedronken en even uitgerust want ik moest ook nog naar beneden en ik hoopte eigenlijk op een makkelijkere weg terug. Ik zag onder me een weggetje naar beneden lopen. Dus ik dat gevolgd en ja hoor dat liep op niks uit. Ooit hadden ze gedacht we maken hier een weggetje naar beneden maar dat hadden ze nooit afgemaakt . Turken pppfff. Oké moest ik dat weggetje dus ook weer terug omhoog. Oh wat zal ik morgen spierpijn hebben. Dan toch maar het park weer uitlopen via de poort. Maar dan in plaats van terug de wijk in de andere kant op en ja hoor daar liep een weg naar beneden. Deze weg liep weliswaar de andere kant op maar ach als ik maar beneden ben. En ik kwam helemaal aan de achterkant van de berg eraf. Maar maakt het uit. Nu was het gewoon vlak. Ik kwam bij dat tweede schiereiland uit. En ik dacht oh loop ik daar ook nog even naartoe. Daar wilde ik toc h nog heen. Ook hier was weer een poort en een weggetje naar beneden. Ik zag het strandje al. Het was zo'n zigzag weggetje omdat het weer erg stijl was maar dat liep wel makkelijker. In eens hoorde ik een hond blaffen en ik hoorde hem duidelijk dichterbij komen en toen nog een hond en nog één. Ik draaide me om en zette het op een lopen terug naar boven. Uit mijn ooghoek zag ik een grote Turkse herdershond aan komen rennen en twee wat kleinere er achteraan. Maar omdat ik naar boven liep denk ik, stopte ze en bleven gelukkig staan. Ik de poort uit en meteen sloot de poort zich automatisch achter mij. Dat was dus een eigen terrein. Zo mijn hart zat in mijn keel. Die wil je niet tegenkomen zo'n Turkse herdershond die zijn terrein bewaakt. Phoe poe daar ben ik goed vanaf gekomen. Toen ik terug de stad inliep ben ik nog even langs een apotheek gelopen voor iets voor mijn verkoudheid. Ik loop nog steeds erg te snotteren en nu ook te hoesten. Ik dacht misschien heeft hij wil iets van dampo of vix ofzo. Maar hij begreep me niet en gaf me een hoestdrankje en iets wat ik in mijn keel moest spuiten. 4x1 en 4x2 scheef hij op de pakjes. Oké dat begrijp ik wel. Toen ik terug op de boulevard was heb ik nog een caramelfrappee gekocht en die op een bankje bij het beeld van de vrede opgedronken. Dat is een beeld van een hand met enkele zwarte en witte duiven erin. Ik vind het een heel mooi beeld. Terug naar het hotel. Toen ik binnenkwam zag ik een Nederlands stel in de lobby zitten. Ik zeg oh gaan jullie naar huis. Ja jammer hè maar we zijn drie weken geweest. We komen al 20 jaar in Kusadasi 2 keer per jaar. Zo zei ik. Ja we zaten anders altijd in een ander hotel maar dat is sinds dit jaar gesloten. Dus dit is even wennen voor ons. Ik vroeg waar was dat andere hotel dan. Ja dat was naast het restaurant van de vier broers dan konden we nog eens de stad door kuieren maar van hieruit is dat te ver voor ons. Ze waren ook al op leeftijd. Hij was 75 en zij 68. En allebei aan de sukkel. Maar we klagen niet hoor. We zijn al blij dat we dit nog steeds kunnen doen en we genieten zo ook hoor. Dit was één van die stellen die hier altijd op het terras voor het hotel zaten. Ik had daar dus een verkeerd beeld bij. Ik wist niet dat ze zover niet konden lopen. Die meneer zei nog dat hij zo graag nog een keer bij de vier broers wou gaan eten van de week. Dus had een taxi chauffeur hun daarheen gebracht. Vraag me niet hoe want het is daar een voetgangers gebied. Ze waren zo blij. Leuk hè. Dat vind ik nou weer zo leuk aan die turken ze doen alles voor je en zeker voor kinderen en oude mensen. Die meneer ging toen nog vertellen wat hij allemaal mankeerde en dat hij een keer hier in Turkije was opgenomen in het ziekenhuis omdat ze dachten dat tie een hartaanval had gekregen. Maar dat bleek later gelukkig niet zo te zijn. Op een gegeven moment heb ik het gesprek af kunnen ronden want ik denk dat ik daar ander half uur gestaan heb. Lieve mensen hoor. Maar ik was moe van die tippel de berg op een ik wilde naar het zwembad. Dus goede reis mensen en misschien tot ooit. Bikini aan en naar het zwembad. Ik heb vandaag wat langer bij het zwembad gezeten want mijn boek was zo spannend en dat moest uit. Dat lukte me maar er zat een raar eind aan dat boek. Dat vind ik dan weer jammer. Maarja niks aan te doen. Door het langer blijven zitten zijn mijn schenen nu een beetje verbrand. Ach ja. Na een verfrissende douche ff wat spulletjes opgeruimd in mijn kamer. Moet ook wel eens gebeuren hè. S'avonds nog bij de vier broers gegeten en op de terug weg nog twee pakjes zakdoekjes gekocht bij zo'n oud vrouwtje ik heb haar 4 lira gegeven. 1euro. Ze was helemaal blij. Ze wilde me nog 2 pakjes geven ik zei nee 2 is genoeg. Dit doen mensen vaak ipv bedelen. Ik geef nooit geld aan bedelaars uit principe niet. Omdat je niet kunt zien aan die mensen of ze het echt nodig hebben. Ik heb zo'n hekel aan vrouwen die met een kind van een jaar of 8 in hun armen zitten alsof het een baby is. Om maar zielig te doen. Nee daar hou ik niet van. Gisteravond zat er vlak bij het hotel een gehandicapte jongen met snickers en anders soort snoep. Nou daar koop ik dan wat van. Hij blij ik blij. Terug in het hotel. Tot morgen.